Logeren bij Belgen in Dordogne
Et voila, de nieuwe foto’s staan op de site. Mochten er nieuwsgierigen zijn, klik hier.
Ik kon het niet laten om volgende ‘voor en na’-foto te tonen want ik ben zo trots op mijn keuken. In België had ik een keukentje van 2op2m, piepklein gewoon, dus dit is écht de max voor mij. Hier kook ik supergraag. En natuurlijk helpt ook het feit dat ik hier een vaatwasser heb 😉
Woehoe we zijn terug online!
We zijn al een grote 3 weken in Frankrijk en het bevalt ons echt! Maar we konden niet eerder iets posten wegens geen internetaansluiting en nu werken we ook nog met een voorlopige oplossing maar kom, het werkt 🙂
De afgelopen weken waren al heel bewogen. Om even terug te blikken:
Mijn ventje heeft vorig weekend afscheid genomen van zijn werk. Hij heeft 25 jaar loondienst achter de rug en hij denkt dat hij ervan af is om voor een baas te werken. Haha, dan heeft ie nog niet aan mij gedacht. Ik zal hem wel kunnen bezighouden 😉
Tdoet natuurlijk wel raar om te beseffen dat je nooit meer naar je werk hoeft te rijden. En ikzelf vind het wat angstig want we moeten het nu zelf kunnen redden hé. We zijn toch allemaal opgevoed met de gedachte “vast werk, dat geef je niet op”. Maar wij dus wel 
Ikzelf moet nog een 2 weken werken en het is aftellen hoor. Maar dit betekent ook dat de verhuis dichterbij komt! Ik ben dus nog altijd bezig met opruimen maar vaak heb ik het gevoel dat ik dubbel werk doe. Ik moet spullen uithalen om te kunnen sorteren dus dan ligt alles vol. Maar ons huis staat sinds een tweetal weken ‘Te Koop’. Als er bezoekers komen, moet alles natuurlijk mooi&proper liggen … dus mag ik alles weer opbergen. Zo raak ik er natuurlijk niet hmmm. We duimen alvast dat ons huis snel verkocht wordt.
Stef & ik zijn momenteel in Dordogne want gisteren hadden we om 10u afspraak bij de notaris, samen met de huidige eigenaars Chantal & Guy voor het tekenen van de compromis. Natuurlijk waren wij een beetje nerveus, hoe zou je zelf zijn als je een huis gaat kopen, en in ons geval gaat het over een heel domein: groot huis, klein huis, zwembad, garage en dat alles op een terrein van 11.000 m², én eigenlijk gaat het ook over een heel ander leven. Goh, we kunnen het soms nog niet geloven dat het werkelijkheid wordt!
Het document van de compromis bestaat uit 35 pagina’s, vaak juridische tekst, én dan nog eens in het Frans. Normaal leest de notaris alles voor, dus wij hadden ons verwacht aan een 3 uur durende sessie en hevige koppijn nadien 🙂 maar gelukkig was het een jonge assistent die het document vlot doornam en er in 1 uur doorgefietst was. En dan was het tijd om alles te ondertekenen en natuurlijk kreeg mijn ventje de kramp in zijn hand, maar dat is wel verstaanbaar zeker als je zo’n 100 keer je initialen en/of handtekening moet zetten 🙂
En ja, dan kom je terug buiten en ben je ZOT gelukkig! We zijn dan ook nog eens héél lekker gaan eten, waarvoor dank Chantal&Guy! En de namiddag/avond hebben we met hen doorgebracht op ‘ons gezamelijk’ domein. Zó zalig vertoeven daar, goh amai, we geraakten er bijna niet weg 🙂 En dan vanmorgen het besef dat we nog voor zo’n 2 maand terug naar België moeten om onze vooropzeg uit te doen … diepe zucht … we hadden even de zalige droom dat we hier al woonden …
Het begon met “we moeten ons huis in België verkopen!” Dus ik begon als een kip zonder kop overal op te ruimen en zag voornamelijk hoeveel werk met dat nog zou kosten. Gelukkig is daar mijn waakzaam ventje om me te kalmeren en pakte ik het verstandiger aan. In eerste instantie wil ik in alle kamers de persoonlijke & overbodige spullen wegdoen zodat we foto’s kunnen nemen om het huis op internet te koop te zetten. We hebben hier 12 jaar graag & gelukkig gewoond maar als we eerlijk zijn, dan voelt het niet meer aan als ‘thuis’ sinds we van de Dordogne terugkwamen. Ik heb meer last om afscheid te nemen van alles wat ik verzameld heb (ik moet echt dingen wegdoen anders zijn er 5 verhuiswagens nodig), en van het feit dat we onze vissen zullen moeten achterlaten. Onze 4 kippen én koppig haantje wil ik zowiezo meenemen, maar ik zit Stef al de oren van zijn hoofd te zagen dat ie dan zéker een omheining van minstens 1 meter hoog en liefst ook een halve meter diep moet maken, zodat ze veilig zijn voor eventuele vossen. En voordat mensen al schrik hebben dat ze ’s morgens vroeg wakkergekraaid worden, we zouden de dieren helemaal achteraan het terrein plaatsen, vér van de chambres d’hôtes zodat men gerust kan uitslapen
Daarna was het “we moeten ons ontslag indienen!”. Stef is van nature een optimist en denkt dat we in september al kunnen verhuizen naar Dordogne. En dus wil hij zeker nu al zijn ontslag indienen zodat we vrij zijn om te verhuizen zodra de koop officieel is. Dat mijn ontslagtermijn 4 weken langer duurt, is mijn probleem volgens hem. Hmmm, ik zie hem er nog toe in staat om al alleen te vertrekken.
Mijn eerste afscheidstraantjes heb ik ondertussen ook gelaten toen ik salut moest zeggen tegen de toffe madammen van mijn wekelijkse naailes. Het was de laatste les en iedereen was bezig van ‘tot volgend jaar…’ en tja, daar zal ik niet bij zijn. Hopelijk houden ze me op de hoogte van hun creaties en wie weet kunnen ze eens op cursus komen naar Dordogne: ’s morgens naailes en ’s middags uitrusten aan het zwembad of de streek verkennen? Tis maar een ideetje hé 😉
Momenteel zijn we op reis in de Provence en nee, we hebben de lotto niet gewonnen. We hadden dit al vorig jaar geboekt en konden niet meer annuleren. En aangezien ons verlof toch goedgekeurd was, zijn we maar vertrokken. Ook dachten we “tis onze laatste vakantie in juni, volgend jaar zijn we hopelijk druk aan het werk, dus kunnen we er dit jaar nog maar eens van genieten”. Maar eerlijk gezegd lopen we wat verloren. Allé vooral Stef dan, want ik kan me nog bezig houden met lezen en breien. Maar we hebben allebei het gevoel van ‘we zitten in de verkeerde streek van Frankrijk!’
Chambres d'hôtes La Vergne 