De afgelopen weken is het prachtig zonnig weer in België en ik zie mijn gebruind velletje dag na dag witter worden. Ik word terug een bleekscheetje maar dat komt omdat ik de hele tijd bezig ben op zolder met opruimen, weggooien, inpakken, … En tot mijn schande moet ik bekennen dat 95% van de spullen op zolder van mij zijn?! Theelichthouders, kaarsen in alle maten, decoratiemateriaal, bloempotten, breiwol en modestoffen … alles à volonté. Ik zou eigenlijk een winkel kunnen beginnen 🙂 Daarnaast staan er ook nog allerlei souveniers van mijn kinder-, jeugd- en unieftijd en hierin een selectie maken vind ik echt moeilijk. De eerste schrijfpogingen, schoolrapportjes, al mijn cursussen van mijn opleiding Geschiedenis waar ik zo voor heb afgezien, … dat kan ik toch niet weggooien? Maar als ik zo blijf ‘opruimen’, zullen we nog mogen bijbouwen in Dordogne om alles te kunnen stockeren en het is al zo’n klein domein 😉
Blog
Compromis de vente
Stef & ik zijn momenteel in Dordogne want gisteren hadden we om 10u afspraak bij de notaris, samen met de huidige eigenaars Chantal & Guy voor het tekenen van de compromis. Natuurlijk waren wij een beetje nerveus, hoe zou je zelf zijn als je een huis gaat kopen, en in ons geval gaat het over een heel domein: groot huis, klein huis, zwembad, garage en dat alles op een terrein van 11.000 m², én eigenlijk gaat het ook over een heel ander leven. Goh, we kunnen het soms nog niet geloven dat het werkelijkheid wordt!
Het document van de compromis bestaat uit 35 pagina’s, vaak juridische tekst, én dan nog eens in het Frans. Normaal leest de notaris alles voor, dus wij hadden ons verwacht aan een 3 uur durende sessie en hevige koppijn nadien 🙂 maar gelukkig was het een jonge assistent die het document vlot doornam en er in 1 uur doorgefietst was. En dan was het tijd om alles te ondertekenen en natuurlijk kreeg mijn ventje de kramp in zijn hand, maar dat is wel verstaanbaar zeker als je zo’n 100 keer je initialen en/of handtekening moet zetten 🙂
En ja, dan kom je terug buiten en ben je ZOT gelukkig! We zijn dan ook nog eens héél lekker gaan eten, waarvoor dank Chantal&Guy! En de namiddag/avond hebben we met hen doorgebracht op ‘ons gezamelijk’ domein. Zó zalig vertoeven daar, goh amai, we geraakten er bijna niet weg 🙂 En dan vanmorgen het besef dat we nog voor zo’n 2 maand terug naar België moeten om onze vooropzeg uit te doen … diepe zucht … we hadden even de zalige droom dat we hier al woonden …
De eerste stappen zijn gezet
Het begon met “we moeten ons huis in België verkopen!” Dus ik begon als een kip zonder kop overal op te ruimen en zag voornamelijk hoeveel werk met dat nog zou kosten. Gelukkig is daar mijn waakzaam ventje om me te kalmeren en pakte ik het verstandiger aan. In eerste instantie wil ik in alle kamers de persoonlijke & overbodige spullen wegdoen zodat we foto’s kunnen nemen om het huis op internet te koop te zetten. We hebben hier 12 jaar graag & gelukkig gewoond maar als we eerlijk zijn, dan voelt het niet meer aan als ‘thuis’ sinds we van de Dordogne terugkwamen. Ik heb meer last om afscheid te nemen van alles wat ik verzameld heb (ik moet echt dingen wegdoen anders zijn er 5 verhuiswagens nodig), en van het feit dat we onze vissen zullen moeten achterlaten. Onze 4 kippen én koppig haantje wil ik zowiezo meenemen, maar ik zit Stef al de oren van zijn hoofd te zagen dat ie dan zéker een omheining van minstens 1 meter hoog en liefst ook een halve meter diep moet maken, zodat ze veilig zijn voor eventuele vossen. En voordat mensen al schrik hebben dat ze ’s morgens vroeg wakkergekraaid worden, we zouden de dieren helemaal achteraan het terrein plaatsen, vér van de chambres d’hôtes zodat men gerust kan uitslapen
Daarna was het “we moeten ons ontslag indienen!”. Stef is van nature een optimist en denkt dat we in september al kunnen verhuizen naar Dordogne. En dus wil hij zeker nu al zijn ontslag indienen zodat we vrij zijn om te verhuizen zodra de koop officieel is. Dat mijn ontslagtermijn 4 weken langer duurt, is mijn probleem volgens hem. Hmmm, ik zie hem er nog toe in staat om al alleen te vertrekken.
Mijn eerste afscheidstraantjes heb ik ondertussen ook gelaten toen ik salut moest zeggen tegen de toffe madammen van mijn wekelijkse naailes. Het was de laatste les en iedereen was bezig van ‘tot volgend jaar…’ en tja, daar zal ik niet bij zijn. Hopelijk houden ze me op de hoogte van hun creaties en wie weet kunnen ze eens op cursus komen naar Dordogne: ’s morgens naailes en ’s middags uitrusten aan het zwembad of de streek verkennen? Tis maar een ideetje hé 😉
Momenteel zijn we op reis in de Provence en nee, we hebben de lotto niet gewonnen. We hadden dit al vorig jaar geboekt en konden niet meer annuleren. En aangezien ons verlof toch goedgekeurd was, zijn we maar vertrokken. Ook dachten we “tis onze laatste vakantie in juni, volgend jaar zijn we hopelijk druk aan het werk, dus kunnen we er dit jaar nog maar eens van genieten”. Maar eerlijk gezegd lopen we wat verloren. Allé vooral Stef dan, want ik kan me nog bezig houden met lezen en breien. Maar we hebben allebei het gevoel van ‘we zitten in de verkeerde streek van Frankrijk!’
T’is gebeurd
Met deze post werd het goeie nieuws aangekondigd:
mijn ventje en ik beginnen een chambres d’hôtes!
En wat voor één: een prachtige chambres d’hôtes op een droomlocatie!
Zeg nu zelf, hiervan kom je toch helemaal in vakantiestemming 🙂
Onze wereld stond echt wel op zijn kop na deze aankondiging. Iedereen wou het fijne weten natuurlijk en wij vertelden er maar al te graag over, zo enthousiast dat we zijn! En bij momenten moest ik mezelf echt in de arm knijpen want het voelde aan als een droom en toch gaan wij binnenkort de chambres d’hôtes echt kunnen starten.
De B&B ligt in de Dordogne, midden in het groen en toch niet te ver van een grote stad Bergerac. Het linkse huis op de foto hierboven is de chambres d’hôtes. Naast een gemeenschappelijke ruimte zijn er 4 slaapkamers met elk een eigen badkamer. And last but not least: een zwembad én buitenbar!
Ik weet dat dit een heel beperkte voorstelling is maar we zijn ook nog maar in de beginfase. Er moet nog veel geformaliseerd worden maar toch merken Stef&ik aan alles dat we echt al verlangen tot we in de Dordogne zitten. Vanaf het eerste moment dat we uit de auto stapten en het domein zagen, voelden we de klik. Zelfs ondanks het Belgische weer (lees: véél regen) voelden we de zuiderse sfeer en het goeie leven 🙂
Maar nu eerst ‘back to reality’ en alles in orde brengen zodat we kunnen verhuizen!
Chambres d'hôtes La Vergne 